အိမ့္ဆည္းလည္း

အဲဒီတုန္းက..ကိုယ္တာဝန္က်တဲ့ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေခ်ာင္က်က်ရပ္ကြက္ေလးမွာေပါ့.........

အရာအားလံုးဘဝကိုတစ္ကစခဲ့တဲ့..ေနရာေလးဆိုရင္လည္းမမွားပါဘူး....

ၿပီးေတာ့..ကိုယ္တို႕အိမ့္ဆည္းလည္းေလးေတြရဲ႕ဘူမိနက္သံ။

တကယ္က..ဒီဇာတ္မွာ..ဒါရိုက္တာက..အၾကီးဆံုးအမ....။

ၾကံရာပါကေတာ့.....ကိုယ္တို႕အငယ္ေတြေပါ့။စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့..ပညာစံုလို႕..

ေနရာအသီးသီးမွာလုပ္ငန္းကိုယ္စီၿဖစ္လာတဲ့ကိုယ္တို႕တေတြဟာ...မိအိုဖအိုကို..

ေတြ႕ဖို႕ဆိုတာ..တႏွစ္ေနမွတေခါက္္ေတာင္အႏိုင္ႏုိင္ရယ္ေလ...။ဒီေတာ့လည္း..

ကိုယ္တို႕တေတြလံုး...စံုစံုညီညီ..ေတြ႔ေနႏိုင္တဲ့ေနရာေလးကိုဆံုးၿဖတ္လိုက္ေတာ့...

ကိုယ္တာဝန္က်တဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလး..။....ေနရာသစ္..ဘဝသစ္။

ေနထိုင္စရိတ္ၿမင့္လွတဲ့..ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ..မိဘေတြေခၚထားေပမယ့္..ကိုယ့္လစာက..

ေနၿမင္ညေပ်ာက္။..ညီမေလးကေရာ..ထူးမၿခားနား။.ၿပီးေတာ့..အေဝးမွာတာဝန္က်ေနတဲ့...

အမလတ္ရဲ႕..မၾကာမၾကာပံ့ပိုးမွဳ။.ဒါေပမယ့္..ကိုယ္စတဲ့ဇာတ္နိုင္ေအာင္ကမယ္ဆိုတဲ့......

အမၾကီးရဲ့ေထာက္ပံ့မွဳကသာ....တအိမ္လံုးရဲ႕အခရာ။

ကိုယ္တို႔ညီမတေတြကို..မေတာင့္မတ..ပညာအေမြေပးခဲ့တဲ့..ဒီမိနဲ႕ဖ။

ကိုယ္တို႕ေလးေယာက္က....မေၾကာင့္မၾကၿပန္မထားနိုင္လို႕စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိေနတာ။

ေမနဲ႕ေဖကေတာ့သားသမီးေတြနဲ႕ေနရရင္ပဲ.......အရာရာၿပီးၿပည့္စံုေနတာ။

ေနရာသစ္ရဲ႕..ၿမိဳ႕ၿပယဥ္ေက်းမွဳမွာအလြယ္တကူ..စီးေမ်ာမေနႏိုင္ေသးတာကလဲႊလို႕ေပါ့..။

အမလတ္က.တႏွစ္မွတခါသာလာေတြ႔နိုင္ေပမယ့္...အမၾကီးကေတာ့..အလုပ္ရွိရာၿခံကေန..

တပတ္တခါ၊၂ပတ္တခါလာလာအိပ္တတ္တာ။...လာရင္လည္းအမက..ေသာၾကာေန႔အလုပ္..

ၿပီးၿပီးခ်င္း..ညတြင္းခ်င္းေပါက္ခ်လာေလ့ရိွတာရယ္..ဒါမွလည္း..စေန၊တနဂၤေႏြအၿပည့္အိမ္မွာ

ေတြ႔ရမွာေလ...။

အမၾကီးလာတဲ့...ေန႔ေတြဆို.ေမေမကလည္းသမီးၾကီးၾကိဳက္တတ္တာေတြေၾကာ္ခ်က္လို႕ေပါ့။

အေဖကလည္း..သမီးၾကီးရဲ႕လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳေတြမွာ..စီးေမ်ာလို႕...။

ကိုယ္တို႕အငယ္၂ေကာင္ကေတာ့..အေမ့ကူမလိုလို..လူၾကီးစကားဝိုင္းထဲပါမလိုလို....။

သူလာရင္.....ကိုယ္ေတြကေလးလုပ္ရေတာ့ေပ်ာ္လို႕..အထူးသၿဖင့္လကုန္ရက္ေတြဆို...

ေရပါ..ပါတယ္ေလ...း)..အဲဒီေန႔ညေနဆို..အမၾကီး..မလာမခ်င္း...ထမင္းမစားဘူး...။

ေဖေဖဆို..လမ္းထိပ္ကေနမၿပန္ရဘူး..ထြက္ေမ်ွာ္ေနတာေလ။

မိသားစုေတြစံုသခိုက္..ေသာေသာညံေနေေပမယ့္..ကိုယ္ေတြြအလုပ္သြားခ်ိိန္ေတြဆို...အိမ္က

သိပ္ကိုေၿခာက္ေသြ႕လြန္းမွာအမွန္ပါ...။..ၿပီးေတာ့..ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕လူေနမွဳစရိုက္မွာ...တကယ္ဆို....

ကိုယ္ေတြလည္းမေနေပ်ာ္ဘူးရယ္...။..ဒါေပမယ့္..ဘဝကေတာ္ရာမွာေနရမယ့္..အေနအထား.။

ေဖနဲ႔ေမကေတာ့..ေန႔တဒူဝသားသမီးေတြအိမ္ၿပန္လာခ်ိန္ကိုပဲ..ေမွ်ာ္ေနရတဲ့..အၿဖစ္။

တရက္ေတာ့...အဲဒီေန႔က..လကုန္ရက္....။မိုးေလးကလည္းေဖ်ာက္ေတာက္ေဖ်ာက္ေတာက္..။

ထံုးစံအတိုင္းအမၾကီးကိုေစာင့္ေနၾကတာ...ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပၚလာတာနဲ႔..ထမင္းစားလိုက္ၾကေရာ။

ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ပဲဆိုၿပီး....လမ္းထိပ္ထြက္ေစာင့္တ့ဲ.....အေဖေတာင္ၿပန္လာၿပီ..။

အလုပ္မ်ားလို႕မလာအားဘူးထင္တယ္ဆိုၿပီး...အိပ္မလို႕ရိွေသး....“ေဖ့...ေမ့”တဲ့..။

ေခါင္းမွာမိုးေရေတြရဲႊေနတဲ့အမ..လက္ထဲမွာလည္းၿခင္းနဲ႕...။မ်က္ႏွာက..စပ္ၿဖဲၿဖဲ..။

ၿပီးေတာ့..ေၿပာေသး..ဒါေလးေတြေက်းဇူးေၾကာင့္..ထိုင္ခံုေနရာရလာသတဲ့..။

ၿခင္းေလးထဲကတဖက္ကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့....အိုးးးး.ေခြးးေပါက္ေလးေတြ...

၃ေကာင္ေတာင္ရယ္.......။အထီး၂ေကာင္နဲ႕အမေလး..။ဘယ္ေၿပာေကာင္းမလဲ..နဂိုတည္းက

ေခြးခ်စ္တတ္တဲ့...ကိုယ္တို႕သားအဖတေတြ..ဆဲြေပြ႕ေတာ့တာေပါ့...။သူတို႕အလုပ္ၿခံထဲမွာ

လာေမြးၿပီးအမိမဲ့သြားရရွာတဲ့...သနားစရာေခြးေပါက္ေလးေတြခမ်ာ...ဆာလြန္းလို႕..

ကိုယ္တို႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို.....စို႕ေတာ့တာ........။

အဲဒီေန႕ကစလို႕...ေခြးၿပဳစုေရးလုပ္ငန္း..စေတာ့တာပါပဲ..။

တကယ္ဆို..အေမက..ေခြးမခ်စ္တတ္ဘူး။ကိုယ္ေတြကိုင္ရင္..အၿမဲေငါက္တာေလ..။

အခုေတာ့....အေမလည္းမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ေစ်းသြားရင္..ႏုိ႔ဆီဗူးဝယ္လာေပးရတယ္..။

ေၿပာေသးတာ.....ညည္းတို႕သားဖတေတြဟာ..လြန္..လြန္္လြန္းတယ္တဲ့..။

တကယ္ပါ..ဘဝမွာေခြးကို..ကေလးလို..ႏို႕စို႔အရြယ္ကေန.အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္.စေမြးဖူးတာပါ..။

အဲဒီေန႔ကစလို႕..ကိုယ္တို႕အိမ္ေလး..(နယ္မွာလို)ၿပန္အသက္ဝင္လာသလိုခံစားရတယ္..။ မိုးလင္းလင္းခ်င္း..ဗိုက္ဆာလို႕ေအာ္ေနတဲ့..သူတို႕ေလးေတြေၾကာင့္..အိပ္ပုပ္ၾကီးလို႕မရပါ

ေတာ့ပါဘူး..။ေခြးမခ်စ္တဲ့ေမေမက..အေစာဆံုး..အိပ္ယာထေလ့ရိွေတာ့...သူတို႕ခမ်ာ..

အေမ့ထမိန္စဆဲြလို႕...။သူတို႕ကတအီအီ....အေမက..တ..ဟက္..ဟက္နဲ႕။

အံၾသစရာေကာင္းတာက...သူတို႕ေလးေတြကအေမ့ကို..ဖားတတ္ၿခင္းပါ..။

အေမေစ်းကမ်ားၿပန္လာရင္...အေၿပးအလႊားအလုအယက္..ကိုသြားၾကိဳၾကတာရယ္...။

ဒီေတာ့..အေမမ်က္ႏွာၾကီးက..ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး။

အဲဒီေန႕ကစလို႕....ဂ်က္ကီ..၊မည္းေလး..နဲ႕..ေဒးဗစ္တို႕ဟာ..ကိုယ္တို႕အိမ္သားေတြ

ၿဖစ္မွန္းမသိၿဖစ္လာေတာ့တာ...။

သူတို႕ကိုစသယ္လာတဲ့သခင္မကိုလည္း..မ်က္ႏွာလုပ္တတ္ေသးတာ.....။

တႏွစ္မွတခါသာလာႏိုင္တဲ့အမလတ္လာရင္..ဟင္းေကာင္းစားရမွာကိုလည္း

မွတ္ထားတတ္ေသးတာ.....။

လူေတြေနမေကာင္းရင္..ၾကံဳရာေဆးေသာက္ေပမယ့္..သူတို႕နဲ႔ပဲ...တိ-ကုဆရာဝန္နဲ႕လည္း..

အသိိမိတ္ေဆြေတြၿဖစ္လာရတာ......။

ေခြးခိုးဘို႕ေခ်ာင္းေနတဲ့..လမ္းသြားလမ္းလာတခ်ဳိ႕ကိုလည္း..အေဖခမ်ာေန႔စဥ္.....

ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့တာ...။

ညညဆို..သူတို႕ေလးေတြကပဲ..တၿပန္..တဝုတ္ဝုတ္နဲ႔...အိမ္ကိုေစာင့္ေရွာက္တတ္ေနေသးတာ..။

ကိုယ္တို႕အိမ္ကိုလည္း..ေခြးအိမ္ေလးလို႕နာမည္ေပးတတ္ၾကေသးတာ..း)

အဲဒီေန႔ကစလို႕....(ဒီေန႔ထိ)အေဖမ်ားအၿပင္ထြက္ရင္..မၾကိဳက္လို႕..ပုဆိုးစဆဲြၿပီးအိမ္ထဲ

ၿပန္ေခၚေလ့ရွိေတာ့..သခင္ၾကီးခမ်ာ..အခက္ေတြ႕ရတာ..။

အဲဒီေန႔ကစလို႕....(ဒီေန႕ထိ)..ရုံးကားမ်ားအိမ္ေရွ႕ရပ္ရင္..ကိုယ္ေတြၿပန္လာၿပီထင္ၿပီး

အၿမီးၾကီးၿပဳတ္မတတ္ယပ္ေနတတ္တာ.။

အဲဒီေန႕ကစလို႕....(ဒီေန႕ထိ)..သူတို႕သခင္တေယာက္ေယာက္မ်ားခရီးထြက္သြားရင္..

ထမင္းမစားပဲ..တေနကုန္ေလာက္ေတာ့..ဆႏၵၿပတတ္ေသးတာ..။

အဲဒီေန႕ကစလို႕.......................................................................................။

အဲဒီေန႕ကစလို႕.......................................................................................။

(မိုးေလးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႕..ေရးမိေရးရာ...ေရးမိတာပါ)