ဆလံု၊ ဆူနာမီ နဲ ့ ဖြားပိုက္ဟင္း

မိုကန္း (ထိုင္းအေခၚ) သို႕ ဆလံု (ျမန္မာအေခၚ) လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ၏ ၂၀၀၄ ဆူနာမီ ႏွင့္ ပါတ္သတ္ျပီး အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ပါသည္။ Salone သို႕ Moken လူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္းကို ၀ီကီ ပီးဒီးယားတြင္ အက်ယ္ ၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါသည္။ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆိုလွ်င္ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျမိတ္ကြ်န္းစုဖက္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ Sea Gypsies ဟုေခၚၾကေသာ ပင္လယ္ေပ်ာ္လူမ်ိဳးစု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေလွကို အိမ္လုပ္ခါ ပင္လယ္ကို ႏုိင္ငံျပဳ၍ ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ယခုအခါ နည္းပါးလာေသာ လူမ်ိဳးစုလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဘယ္လို နည္းပညာမ်ိဳးမွ မရွိပဲ ျပိဳင္ဘက္မဲ့ေသာ ပင္လယ္ျပင္ ဗဟုသုတမ်ားျဖင့္ ဆူနာမီလာမည္ကို သိႏုိင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ လူမ်ိဳးစုျဖစ္သည့္ မိုကန္း (ဆလံု) လူမ်ိဳးစု၀င္ထဲမွ အဖိုးအို တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။
http://www.youtube.com/watch?v=0o6GvKtAst0
(လတာညေရ။ ခပ္ဖ်င္းဖ်င္းပဲ ဒီလိုလုပ္လိုက္တယ္။ အျမင္မေတာ္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရတာ ျပန္ေျပာျပ။)

(ဘာသာျပန္ခ်င္တာျပန္ျပီး မျပန္ခ်င္တာ ပစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အစီအစဥ္လဲ ဗရမ္းပတာ ျပန္ထားပါတယ္။ )

----- အင္း။ ဗမာျပည္ဘက္က မလိကြ်န္းဘက္မွာ (ဒီလို အျဖစ္ကို) ငါတစ္ခါ ဆံုခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ မက်ဥ္း ကြ်န္းဖက္မွာပါ။ အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္လား။... ငါ့အသက္ ငါမမွတ္မိဘူး။ ကေလးေတာ ့မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ --- ခုထက္ထိလဲ ငါ့အသက္ကုိ ငါမသိပါဘူး။

---- ေလမတိုက္ပါဘဲနဲ႕ ပင္လယ္ေရေတြက (ဆုတ္)က်သြားခဲ့တယ္ ။ပင္လယ္ဟာ ျငိမ္ေနတယ္။ လွိဳင္းလဲမလာဖူး ။ ေလလဲမတိုက္ဖူး။ ကမ္းေျခကသဲေတြ ဟာ ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ (စကားခ်ပ္။ ဒီအက်နဲ႕ မမွားေစလိုပါ။) ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ လို႕ ငါေလွ်ာက္စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဟိုးနား (ပင္လယ္ထဲကို လက္ညွိဳးထိုးျပျပီး) ထိ ကုန္းက ေပၚခဲ့တယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကို တက္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေျမက ေကြးေပၚလာခဲ့တာလား။ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ ဘူး။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ပင္လယ္က မွားေနျပီ။ မိန္းမကို ငါ့တူနဲ႕ စားစရာေတြ (ေတာင္ကုန္းေပၚကို) ေခၚသြား၊ ယူသြားဖို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ မိန္းမကလဲ မယံုခဲ့ဘူး။ သူမက ငါ့ထက္ငယ္တာကို။

ငါ့သမီးက ပန္းကန္ေတြေဆးေနခဲ့တယ္။ --- ေရေတြ လာေတာ့မယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကို ေျပးလို႕ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ သမီးက မယံုခဲ့ဘူး။ ငါလဲ ဆဲဆဲ ဆိုဆိုနဲ႕ပဲ ေျပာရတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဒင္းတို႕ ေသေနေလာက္ေရာေပါ့။ --- ကမ္းေျခက အရာရွိေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေရာ၊ ေသမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ မနက္ခင္းၾကီးေလ။

အဲဒီတုန္းက ငါ့တူေရာ ငါေရာ ဘာမွ မစားၾကရေသးဘူး။ အင္း။ (ရိုးရာ) ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ၾကားခဲ့တယ္။ ပင္လယ္ေရဟာ က်သြားခဲ့ရင္ လွိဳင္းလံုးၾကီးေတြ လာေတာ့မယ္။ ပံုျပင္ထဲက ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ လွိဳင္းလံုးၾကီးေတြ လာေတာ့မယ္ေလ။
ငါေတာ့ ေသျပီလို႕ပဲ ထင္ထားတာ။ မိန္းမက (ငါေျပာတာကို) မယံုဘူးခဲ့ရယ္။ သူက ေလွသြားျပီး ဟင္းခ်က္ဖို႕ လုပ္ေနေသးတယ္။

ငါက ေလွကို သြားယူဖို႕ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ (ေတာင္ကုန္းေပၚကို ဆြဲတင္ဖို႕) ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္တံုးၾကားထဲ ေျခေထာက္က ညွပ္သြားခဲ့တယ္။ ငါ အခ်ိန္မွီ ေလွ ကိုမယူႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြက ဓါတ္ပံုလာရိုက္ၾကတယ္။ (ေလွေတြက ကုန္းေပၚေရာက္ေလာက္ေအာင္ ေရက်သြားပံုေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဗက္ဆာ) ငါစဥ္းစားခဲ့တယ္။ သူတို႕ ရူးမ်ားေနၾကတာလား။ ဓါတ္ပံုရိုက္ရေလာက္ေအာင္) အင္း။ ေနာက္ေတာ့ လွိဳင္းက ေရာက္လာခဲ့ျပီး အားလံုးကို ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

ငါလား။--- ဘာမွ မယူႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ကိုလဲ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေျပးခဲ့တာပဲ။ လွိဳင္းလာတာ သိပ္ျမန္တယ္ေလ။ ေလွထဲမွာ က်န္ေနရင္ ငါေသေနခဲ့ျပီေပါ့။ အင္း... ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ အားလံုး ေသကုန္ၾကမွာေပါ့ (ေရက်တာကို မသိလိုက္လို႕) ။ ဒါမ်ိိဳးက ညဘက္မလာဖူးေလ။ ေန႕ဘက္သာလာတတ္တာ။ (ညဘက္လာတာသိသူေတြကေတာ့ ေသကုန္ေတာ့ ဘယ္သိမွာလဲ ။ ဗက္ဆာ) အင္း။ မလိကြ်န္းမွာလဲ ေန႕လည္ၾကီး ျဖစ္တာ။ မက်ဥ္း ကြ်န္းမွာလဲ ေန႕ဘက္ပဲေလ။

ငါ အခု အလြမ္ မွာေနတယ္။ (ထိုင္းအစိုးရက သူတို႕(ဆလံုလူမ်ိဳးစုေတြ) ကို အေျခခ်ေပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ဗက္ဆာ) ဟင့္အင္း။ ငါမေပ်ာ္ပါဘူး။ ေလွထဲမွာပဲ ေနရတာ ပိုေကာင္းတယ္။ မိုးရြာေနေတာင္ ေလွထဲမွာပဲ ငါေနခ်င္တယ္။ (ဗက္ဆာ့အမ်ိဳးမ်ားလားေတာင္ပဲ။ အဲသေလာက္ ေပ်ာ္ရာေနခ်င္တာ။) ငါ့ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြေတာ့ ---- အင္း။ ----- (ေလွေပၚမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ဆံုးရွံဳးရေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။)

---- အပိုဆာဒါး --------

ထား၀ယ္သူအေမက ခ်က္ေကြ်းတဲ့ ဗက္ဆာ အလြန္ၾကိဳက္တဲ့ ေလွသမားဟင္း ကိုတည္ခင္းပါမယ္။
အေမက ဖြားပိုက္ဟင္းလို႕ ေခၚပါတယ္။ ထား၀ယ္သူလဲ ျဖစ္၊ ေလွသမား မ်ိဳးရိုးေတြလဲ ျဖစ္ၾကေလ ေတာ့ ဖြားပိုက္ဟင္းကေတာ့ အေမက မၾကာခန ခ်က္စားသလို ဗက္ဆာကလဲ ၾကိဳက္တဲ့ အတြက္ ပင္လယ္ငါး လတ္ေလတဲ့ ဂငယ္မွာ မၾကာမၾကာခ်က္စားပါတယ္။

ေအးေဆး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ (ဗက္ဆာကေတာ့ အလုပ္ဆက္တုိက္ပင္ပန္းျပီးခဲ့ျပီဆို အဲဒီ အလုပ္ျပီးရင္) ခ်က္စားပါတယ္။ လတာညရဲ႕ ပစ္ထည့္ဟင္း ပံုစံပါ။

လိုတာေတြက

-ပင္လယ္ငါး၊ (ဆာလမြန္ေတြ နဲ႕ မခ်က္ပါနဲ႕။ ေကာင္းတာက အိ၀ရွိ (ဆာဒင္း) ဒါမွမဟုတ္ အဂ်ိ- (jack mackerel ငါးကြမ္းရွပ္မ်ိဳးႏြယ္) လို ပင္လယ္ငါးေသး ငါးလတ္ေတြနဲ႕ပဲ ေကာင္းပါတယ္။) ေရေဆး တံုးတစ္လိုက္ပါ။ အေကာင္ေသးရင္ ၂ ပိုင္းပိုင္းေပ့ါေလ။
-နႏြင္းမွံဳ႕၊
-စိမ္းစားငပိ၊
-ဆားအခ်ိဳမွဳန္႕ (အခ်ိဳမွဳန္႕မထည့္ခ်င္လဲရပါတယ္။)
-ၾကက္သြန္နီ အလံုးၾကီးဆို ရွစ္စိိတ္ ထိုး။
-ၾကက္သြန္ျဖဴ ထည့္ခ်င္ထည့္ မထည့္ခ်င္ေန။
-မိုးေမွ်ာ္သီး။ (သို ့) ငရုတ္သီး အၾကမ္းဖတ္ ၊
-ဆန္ရွာလကာရည္ (ပင္လယ္ဘက္နဲ႕ ဗက္ဆာတို႕ အိမ္္မွာေတာ့ ပအံုးရည္နဲ ့ ခ်က္ပါတယ္။) ဓနိခိုင္ဖူးကို ထိပ္ျဖတ္ျပီး က်လာတဲ့ အရည္ကို ခံထားတဲ့ အရည္က ခ်ိဳပါေပတယ္။ ပုလင္းထဲထည့္ျပီး ေနပူလွမ္းကာ သိမ္းထားလိုက္ရင္ ပအံုးရည္ေပါ့။) ဂငယ္ႏုိင္ငံေတာ္က ဆန္ပုန္းရည္နက္ေလးလဲ ေကာင္းပါေပတယ္။
-ဆား။
-ဆီ (အေမ့အေျပာ၊ တစ္စက္ ႏွစ္စက္)
-(၀ါသနာပါရင္ ၾကက္သြန္ျမိတ္အုပ္လို႕ရပါတယ္။ ဗက္ဆာေတာ့ ၀ါသနာမပါဘူး)

ပံုမွန္ခ်က္တာကေတာ့ ပစ္ထည့္ခ်က္ပါ။ အကုန္လံုးေရာတည္၊ (မိုးေမွ်ာ္သီး မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္)။ ဆူလာရင္ ျမည္းျပီးလုိခ်င္တာာ ထပ္ထည့္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မိုးေမွ်ာ္သီးေလး အုပ္ထည့္။ Well done ျဖစ္္ေအာင္ မခ်က္နဲ႕။ က်က္တယ္ဆိုရံုေလး က်က္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ခ်ျပီး ပူပူေလာေလာေလး စားရတာေရာ။

ဗက္ဆာက အဲဒါကို ထမင္းနဲ႕ မစားပဲနဲ႕ မုန္႕တီဖတ္ေလးနဲ႕ ေသာက္ဆမ္းေလးစားပါတယ္။ အူး... စားခ်င္လာျပီ။

( ေတာ္ျပီ။ ဒီတစ္ပုိ႕စ္ေရးျပီးရင္ ၂ ပါတ္တိတိ ဘာမွ အေရးဘူး။ ခ်ာၾကိဳးစားမယ္။ ဗက္ဆာတို႕ ၀ါသနာ သိပ္မပါရွာဘူး။ စာေရးတာကို။ ဟင္း....)